Od początków swojego istnienia Szkoła Podstawowa w Wietrznie pozostawała bez imienia. W poprzednim roku szkolnym – 10 marca 2022 roku – Rada Pedagogiczna podjęła działania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy. Opracowaliśmy „Procedurę nadania imienia Szkole Podstawowej w Wietrznie” wraz ze szczegółowym planem działań. Poinformowaliśmy całą społeczność szkolną o podjętych działaniach. Kluczowym zadaniem stało się wyszukanie i przedstawienie odpowiednich kandydatur, a następnie wybór jednej z nich poprzez głosowanie.

Szukając kandydatów na patrona szkoły wzięliśmy pod uwagę zarówno cechy osobowe poszczególnych postaci, jak i dokonania czy wartości ponadczasowe reprezentowane przez przyszłego patrona. W wyniku głosowania całej społeczności szkolnej – w czerwcu 2022 roku – wybór padł na postać Ignacego Łukasiewicza.

            Nadanie szkole imienia: „Szkoła Podstawowa im. Ignacego Łukasiewicza w Wietrznie” pozwoli ukierunkować dalsze działania dydaktyczno – wychowawcze służące wszechstronnemu rozwojowi, nada jej charakter i uczyni ją rozpoznawalną. Skupi uwagę uczniów, nauczycieli i rodziców wokół przesłań życia patrona, które będą ją integrować, wzbogacać jej tradycje oraz nadadzą indywidualną tożsamość. Nadanie imienia będzie także  pomocą w kształtowaniu u uczniów przywiązania do swojej szkoły oraz promowania jej pozytywnego wizerunku.

            Warto zwrócić uwagę na postać Jana Józefa Ignacego Łukasiewicza, urodzonego 8 marca 1822 roku w Zaduszkach, zmarłego 7 stycznia 1882 roku. Bez wątpienia współczesny człowiek może uczyć się od tej postaci pracowitości, poświęcenia dla innych, skromności. Młodzi ludzie mogą w Ignacym Łukasiewiczu podziwiać i naśladować jego nowoczesność i  innowacyjność, rozwijanie działalności biznesowej, dzielenie się cennymi inicjatywami z  innymi. Człowiek ten zmienił świat na lepsze, był prekursorem biznesu odpowiedzialnego społecznie. Tworzył przedsiębiorstwa, finansował wiele inwestycji służących ogółowi. Jak do  tego doszedł?

Pierwsze nauki pobierał w domu rodzinnym, później uczęszczał do rzeszowskiego gimnazjum. Następnie praktykował w aptece, uzyskał uprawnienia pomocnika aptekarza. Na studia farmaceutyczne zapisał się dopiero w roku akademickim 1850/51. Kontynuowana nauka ściśle łączyła się z pokonywanymi trudnościami i zaowocowała chęcią służby ludziom. Pracował jako aptekarz, był chemikiem, przedsiębiorcą. Razem z Janem Zehem opatentował naftę oświetleniową. Zajął się ropą i jej przeróbką, był eksperymentatorem i  wynalazcą. Założył pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej.  Doszedł do swoich wiadomości górniczych i  technicznych przez własne spostrzeżenia, wykształcił przy sobie wielu ludzi na zdolnych techników przemysłu naftowego. Pomagał utalentowanej młodzieży, fundował stypendia. Przychylał się do darmowego rozdawania książek biednym robotnikom, którzy chcieli się uczyć. Wspierał wydawanie literatury, budowę teatru narodowego w  Poznaniu, pamiętał o  składkach na zakup obrazu Jana Matejki, o wparciu Muzeum Polskiego w Rapperswilu. Zdawał sobie sprawę, że na kulturze opiera się ludzkie życie. Wspomagał finansowo bursy i  stowarzyszenia pomagające uczniom. W uznaniu zasług Łukasiewicza w szkolnictwie przyznano mu członkostwo honorowe w Towarzystwie Pedagogicznym w Krośnie.

            Finansował wiele inwestycji służących ogółowi. Dał się poznać jako społecznik: udzielał się jako toksykolog, biolog, pracował w Komisji Lasów Gorlickich jako egzaminator z zoologii i  botaniki. Pomagał chorym na cholerę, klasztorom w Galicji dostarczał bezpłatnie naftę, ufundował kościół w Zręcinie. Mawiał o sobie: „Wolę dać 99 niegodnym niż jednego godnego pominąć”. Jako osoba uczciwa, wierząca wprowadził w swoich przedsiębiorstwach system opieki zdrowotnej, rent i emerytur, który w innych krajach pojawił się znacznie później.  Wprowadził nowoczesny system ubezpieczenia społecznego robotników, tzw. Kasę Bracką, zakładał kasy gminne udzielające niskooprocentowanych pożyczek, propagował sadzenie drzew owocowych. Ulice w powiecie krośnieńskim nazywano „brukowanymi guldenami Łukasiewicza”, bo wynalazca przeznaczał na ich remont własne środki (podobno tamtejsze drogi i mosty były najlepsze w całym zaborze austriackim). Znany był z hojności, skromności i bezinteresowności, nazywany „ojcem Łukasiewiczem”.

Został radnym powiatowym i posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie. Z tytułu pełnionych funkcji nie miał żadnego dochodu, a mimo to ponosił wydatki na cele gospodarcze, z własnych pieniędzy fundował „wkład własny”. Wsparł budowę szpitala dziecięcego w Krakowie, pomagał pogorzelcom, biednym.

Dał się poznać również jako patriota. Za działalność konspiracyjną był aresztowany w 1846 roku, trafił do więzienia, gdyż znaleziono u niego pisma polskich romantyków i broszury polityczne. Ostatecznie zwolniono go z więzienia, ale ciążył na nim sądowy zakaz opuszczania Lwowa. Pomagał walczącym w powstaniu styczniowym, również materialnie, chociaż wtedy sam miał problemy finansowe. Zawsze czuł się odpowiedzialny za  losy Polski.

Jako człowiek był skromny, życzliwy, motywowany wiarą katolicką, a jedną z jego głównych cech była troska o ludzi biednych, ciężko pracujących.

            Sądzimy, że nadanie naszej szkole imienia Ignacego Łukasiewicza pozwoli nie tylko na realizację wielu zadań wychowawczych, przysłuży się promowaniu szkoły w środowisku lokalnym, ale także stanie się źródłem inspiracji dla naszych uczniów.

            Zwracamy się do szanownych członków Rady Miejskiej w Dukli o akceptację naszej propozycji, która wyrasta z pamięci o korzeniach, tożsamości lokalnej i jednocześnie będzie pomostem do nowoczesności, ludzkiego oblicza biznesu, innowacyjności i ogólnie rozumianego humanizmu.

 

Zespół koordynujący